Categoriearchief: motivatie

schrijven combineren met… 5 tips

Wie mij de afgelopen tijd heeft gevolgd heeft wellicht gemerkt dat ik er wat moeite mee heb om mijn schrijfwerk te combineren met wat ik nog meer moet doen.
Toegegeven, ik heb redelijk wat werk naast mijn schrijfwerk, een scriptie die ik moet afmaken, een lerarenopleiding incl. stage. Ik ben best druk en overduidelijk geen kei in de drukte goed te stroomlijnen.
Ik ben dus zoekende in hoe ik toch aan schrijfwerk toe kom, hoe ik schrijven kan combineren met de studie. Want er is maar één manier om schrijfwerk gedaan te krijgen – schrijf. Er is maar één manier om je schrijfvaardigheden te verbeteren – schrijf. Er is maar één manier om je inspiratie op gang te houden – schrijf.
Maar schrijven, dat is iets wat ik in de afgelopen tijd niet gedaan heb. Het is eind oktober en ik heb geen verhaal voor Fantastels. Zelfs al krijg ik nog een genoeg woorden op papier is het eigenlijk al te laat om het op te sturen. (Het verhaal is namelijk of bagger – en dat stuur ik niet op – of goed – en dan wil ik meer redigeertijd.)
Hoog tijd om daar eens wat nadenkwerk en een blogpost aan te wijden. Wat kun je allemaal doen om jezelf schrijven te houden in langere drukke perioden. Lees verder schrijven combineren met… 5 tips

de criticus vs de muze

Een aantal dagen geleden las ik een blogpost op boekschrijven.nl over de twee stemmen in je hoofd als het op het creatieve proces aankomt.
Aan de ene kant heb je je creatieve stem die zegt dat je dit toch echt moet doen. Die zegt dat je dat boek moet schrijven.
Aan de andere kant heb je de logische stem, de criticus, die je vertelt dat het geen zin heeft. Die vraagt je dit nou echt de beste manier is om je tijd te besteden. Lees het artikel hier.
Wat later las ik een blogpost van Marcel van Driel, die daarin de zogenaamde ‘Fraudepolitie’ noemt (wat weer door een zangeres, Amanda Palmer, verzonnen is). De Fraudepolitie is de stem die bij je aankomt en je beschuldigd van het feit dat je eigenlijk niet weet waar je mee bezig bent. Het is misschien iets anders dan die criticus die zegt dat je gewoon niet eens moet beginnen, maar het komt dicht in de buurt – en zal waarschijnlijk door hetzelfde (stomme) stukje hersenen gestuurd geworden.
En dan is er ook nog de innerlijke criticus die je op al die taalfoutjes wijst terwijl je bezig bent, die vind dat elke zin perfect moet zijn voordat je doorgaat. Misschien is dat ook wel dezelfde stem, wie weet.

Ik denk dat het bestaan van die stem niet echt te ontkennen valt. Hij bestaat. Misschien neemt hij duizend vormen aan, maar hij bestaat. Wat de psychologie daarachter is? Ik zou het eerlijk gezegd niet precies weten, maar dat is ook niet zo heel erg belangrijk.

Wat ik me afvraag is waarom iemand ooit op het idee is gekomen om naar die pessimist te luisteren. Waarom luister ik ernaar?
Het probleem is is dat deze stem soms gelijk heeft. Soms moet ik mijn studie boven mijn schrijfwerk verkiezen (vrij vaak eigenlijk) omdat mijn studie me meer garantie geeft op inkomen later dan dat boek wat ik nog af moet maken.
Maar kijk uit dat je de stem niet teveel ruimte geeft. Want soms heeft de stem ook ongelijk. Goh, weet je niet waar je mee bezig bent in je boek? Dat hoeft ook helemaal niet! Denk je dat schrijvers zomaar uit het niets komen? Zomaar onder een rots vandaan? Nee. Zij hebben hard moeten werken en veel moeten oefenen. Jij ook. Ik ook. Voordat mijn boek af is zal ik nog een hoop moeten doen, dat is waar. Ik weet soms niet waar ik mee bezig ben, dat is ook waar. Maar dat betekend niet dat ik het daarom maar niet moet doen!

Ik zou luisteren naar die vervelende stem. Ik zou vriendelijk knikken en hier en daar misschien realiseren dat de stem gelijk heeft. Maar bij de meeste dingen moet je daarna gewoon je schouders ophalen.
Ga op zoek naar die andere stem. Ga op zoek naar je muze, die je vertelt dat je dat boek echt wel kunt schrijven. Die je vertelt dat het ok is om hier en daar te struikelen, dat het ok is om niet in één keer perfect te zijn, die je vertelt dat het ok is om zo af en toe je tijd te nemen voor dit project. Want dit is je droom en je hebt het recht om dat na te leven. Of is het misschien iets wat je ergens naast doet? Je hoeft geen bestseller te schrijven om jezelf schrijver te mogen noemen.
Want die muse heeft eigenlijk vaker gelijk dan die criticus, ze is alleen wat schuw en zal niet snel het voortouw nemen. Maar als je haar kunt vinden in jezelf en naar haar leert luisteren dan zul je daar een hoop aan hebben.

Write or Die!

Ik geef toe: dat is een beetje overdreven misschien.
Maar zo heet het programma wat ik vandaag heb gekocht.

Ik heb het hier en daar al terloops gemeld, maar ik heb wat moeite met motivatie de afgelopen maand. Tijdens november is het soort van makkelijk om de 1700 woorden op een dag te doen, ook al kost me dat ook nog weleens moeite van tijd tot tijd.
Er zijn een aantal dingen die hieraan ten grondslag liggen, maar een hele belangrijke reden is dat ik vrij snel afgeleid ben. Of… ik laat me afleiden.
Om de één of andere reden dwalen mijn gedachten af als ik héél even niet weet wat ik moet schrijven. Natuurlijk is het goed om hier en daar na te denken over wat je schrijft, maar in mijn geval zorgt het ervoor dat ik helemaal niets uit mijn handen krijg. Tijd om daar wat aan te doen. Tijd om mezelf te dwingen aan het werk te blijven.
Tijd voor ‘write or die’.

Ik kende dit programmaatje al een tijdje en het zat al een tijd in mijn hoofd om er eens wat mee te doen, om het een keertje te kopen.
Wat het doet?
Je typt je verhaal, en als je dat goed doet krijg je een beloning, als je het slecht doet dan wordt je afgestraft, afhankelijk van de instellingen.
Je kunt kittens over je scherm krijgen, of juist spinnen. En als je het helemaal hardcore instelt dan zal je tekst verdwijnen als je lang genoeg niet typt. (Nee, dat heb ik nog niet aangedurfd.)

Ik heb meteen gebruik gemaakt van mijn nieuwe aankoop en er in een kwartiertje ff 400 woorden uitgetypt. Geen slechte score voor mezelf.

motivatie en voornemens

Zaterdag is de TGIO-party, de Thank God It’s Over party. Dit slaat op Nanowrimo, waarvan we allemaal blij zijn dat dat tempo niet meer hoeft.
Toch?

Ik heb dat verhaal nog steeds niet af, en ik had me nog zo hard voorgenomen om dat zo snel mogelijk te doen. De motivatie is er een beetje vanaf nu ik de 50K deadline niet meer boven mijn hoofd heb hangen. Dat was natuurlijk een harde deadline, daar kon ik niet onderuit. Als ik de 50k niet zou hebben gehad op 30november dan zou ik mijn verhaal niet hebben kunnen valideren en had ik niet kunnen winnen.
En nu? Ik moet nog wat schrijven en zoveel is het niet echt meer. Ik heb een nieuwe deadline van 15december waar ik mijn ruwe versie af wil hebben én een aantal opmerkingen wil verwerken. (De meest duidelijke, de opmerkingen in de trant van: ‘dit woord is stom’). Maar dat is geen harde deadline. Wat maakt het uit dat ik dat niet haal? Het kan de 16e vast ook nog af, verder heb ik nog de tijd, want zoveel werk is het niet.

Je raadt misschien al, dat schiet niet op. Op deze manier ga ik het niet afkrijgen. Dus ik heb extra motivatie nodig.
Het helpt vast al een beetje als ik tegen mezelf zeg dat ik de deadline moet halen, want waarom zou ik anders een deadline hebben gemaakt? Als ik deze deadline niet haal, dan ga ik de rest ook niet halen, dan krijg ik nooit meer wat af. – Ik geef toe, dat is wat dramatisch. Maar in essentie werkt dit voor mij wel zo. Ik blijf dingen uitstellen. En dit keer gaat dat anders! Dat is waarom ik die deadline zo graag wil halen!

Maar er is nog iets. Die bijeenkomst van zaterdag. Het zou zo mooi zijn als ik daar kon zeggen dat ik het verhaal ook af had. Zou me dat lukken? Voordat ik weg moet op zaterdag het verhaal af hebben? Een redelijke deadline, los van mijn studie.
Want mijn studie eist helaas een hoop van mijn tijd en vooral energie. Desalniettemin heb ik de avonden over en ben ik op dit moment vastbesloten om die tijd nuttig te besteden!

Hell Week

De tweede week van November staat in de NaNoWriMo wereld bekend als ‘hell week’. Misschien heb je de term al gehoord, bijvoorbeeld in eerder posts in deze blog.

Maar wat is hell week nou eigenlijk? En waarom bestaat het? en, de belangrijkste vraag: Wat doe ik ertegen?

Wat het is:
Hell week is de week waarin wrimo’s gemiddeld aan zichzelf gaan twijfelen. Je bent een week bezig en je momentum loopt een beetje af. Je hebt opeens de tijd om spreekwoordelijk neer te kijken op je werk. En dan zul je je realiseren dat je bagger hebt getypt.
NB: ik zeg niets over of deze realisatie waar is, het gaat er om hoe het ervaren wordt.
Je komt erachter dat dat wat op (digitaal) papier staat niet is wat je had verwacht, de magie mist. Je plot loopt niet lekker en er zitten zelfs al wat gigantische gaten in. Je hebt jezelf ondertussen ergens tegengesproken en je weet niet hoe je dat moet oplossen.
Waarom zou je nog verder gaan?

Wat je eraan doet:
Weet dat dit normaal is en leg het naast je neer. Je doet het nu niet voor kwaliteit (zie een eerdere post), maar voor je woordjes. Meesterwerken worden niet meteen geschreven en dat hoef je ook niet van jezelf te verwachten. (Mag wel, maar dan maak je het jezelf ook niet makkelijk.)
Die plotgaten? Zet ergens een opmerking en ga door. Ga tegen je vrienden ranten, geloof me, dat werkt. Maar het meest belangrijke: Blijf. Typen!
Als het goed is gaat het volgende week weer over. En dan zou het zonde zijn als je hebt opgegeven.

Je kunt het!