Editen is eigenlijk verdomd lastig.
Ik weet wat ik moet veranderen, maar het lastige is hoe?

Ik zie het als een kaartenhuis. Ik kan zien welke kaarten lelijk zijn, de verkeerde kleur hebben ofzo, en die kaarten moeten vervangen. Maar als ik ze eruit haal om ze door iets mooiers te vervangen, of als ik ze verplaats omdat ze toch ergens anders horen – dan heb ik kans dat de hele boel instort.
En dan moet ik opnieuw beginnen.
Ik weet dat dat niet klopt. Een verhaal editen is niet zoals een kaartenhuis, om te beginnen al omdat je een ‘save’ optie hebt die je kan laten herstellen wat je hebt fout gedaan.
Maar op mij komt het over als dat kaartenhuis, dat ieder moment kan instorten. Dus ik kom er liever niet aan. En daarmee vorm ik mijn eigen barrières.

Ervaring, dat is wat ik nodig heb. Ik wou dat ik dat in een doosje kon kopen zodat ik ‘poef’ heb wat ik nodig heb. Maar helaas. Er is maar één manier om aan ervaring te komen. Doe het! (Dat was een bevel aan mijzelf.)
Opmerking voor opmerking ga ik af. Ik begin altijd met kijken. Alleen als ik meteen zie wat ik kan veranderen dan verander ik het. Anders sla ik hem over.
Volgende ronde, is het al overzichtelijker? Durf ik een moeilijke opmerking aan te pakken?
Derde ronde. Nou moet ik toch een sprong wagen.
Vierde ronde (en die ga ik krijgen, dat weet ik nu al). Ik moet de sprong wagen. Ik met het kaartenhuis schudden.
Is er een vijfde ronde? Een zesde. Wie weet. Maar één manier om erachter te komen. Al denk ik dat ik tegen die tijd de tel allang kwijt ben.