Naar aanleiding van dit berichtje over de katten van beroemde schrijvers.
Ik vond het best leuk om te lezen, maar ja.. ik ben een katten liefhebber.

Hoe dan ook, ik vond het een perfecte gelegenheid om jullie eens voor te stellen aan mijn… *kuch* mijn moeders katten. Als ik later groot ben… *kuch* in een echt huis woon en een stabiel inkomen heb, dan zal ik waarschijnlijk mijn eigen katten nemen.

De eerste van de twee is Pallas, vernoemd naar de Griekse godin van de wijsheid en Athena vonden we een lettergreep teveel.
Dat is achteraf maar goed ook, want wijsheid is niet iets waar onze Pallas veel blijk van geeft.
Pallas heeft een grote voorkeur voor mijn bed, wat dus constant onder de haren zit en dus elke keer verschoond moet worden voordat ik er zelfs maar een paar keer zelf in heb geslapen.
Helaas is Pallas niet heel knuffelig, maar aan de andere kant komt ze meestal wel in de buurt liggen.

Nikè is iets knuffeliger, maar heeft een voorkeur voor mannen. Haar lievelingsslaapplek is mijn broer, die daardoor net zo onder de haren zit als mijn bed. Ze is veel schuwer dan Pallas en zal bij bezoek ergens op zolder niet te vinden zijn.

Ik ben tegen enige vorm van opgelegde gendernormen en rollen. Hoe je geboren wordt heeft wat mij betreft geen invloed op wat je leuk hoort te vinden, het heeft geen invloed op wat je met je leven zou moeten doen.
Toch merk ik dat die rollen toch in mijn verhalen sluipen. Ik heb er zoveel over gelezen dat ik automatisch ideeën krijg over wat voor geslacht een karakter zou ‘moeten’ zijn.

Dus dit is wat ik doe. Als ik een karakter bedenk en het opschrijf dan vraag ik me af of ik zo’n type karakter al eens eerder heb gezien. Ik vraag me af welk geslacht het karakter had en ik ga er keihard tegen in. (Ik ben nou éénmaal wat tegendraads…)
In ‘De Vlucht’ haal ik helemaal iets raars uit, maar dat houd ik nog even stil.

Hoe dan ook. Soms werkt het toch niet. Soms wil een karakter gewoon een bepaald geslacht zijn. Dan heb ik weinig keus dan dat te accepteren.

Nog zo’n onderwerp waar ik de laatste tijd duidelijk beter in ben geworden. (Als ik mezelf kan beoordelen.)

Ik ben, wat men noemt, licht dyslectisch. En dat heeft me altijd dwarsgezeten in mijn werk. Die spelling heh…
Gelukkig heb ik een in-browser spellingchecker, dus dat pikt een hoop op. Ik leer mezelf aan om als ik woorden fout heb om goed te kijken wat ik fout heb en dat trachten te onthouden. Soms typ ik het hele woord weer opnieuw om het goed in mijn vingers te krijgen.
Bepaalde werkwoorden blijven. De spellingchecker zal dt-fouten niet zo snel uit mijn tekst halen. Maar ook die zie ik vaker en vaker.

Ik merk voornamelijk dat ik steeds bewuster word in mijn typen. Ik let beter op wat ik typ en wat ik hoor te typen. (Zo veranderde ik net ‘wordt’ in ‘word’.) Ik weet namelijk best hoe het moet.
1e persoon enkelvoud – stam
2e/3e persoon enkelvoud – stam+t
verleden tijd – ’t kofschip
sterke werkwoorden – die ken ik redelijk ondertussen
Ik ken de regels. Maar ik moet wel zien dat een werkwoord fout is. En het is voor mij erg lastig om zinnen woord voor woord te lezen.

Zo herlas ik laatst mijn jury-rapport van Fantastels 2013 weer eens. Een jurylid vond een aantal zinnen slordig. Ik las de zinnen, maar kon niet zien wat er mis mee was. Ik keek opnieuw en pas de derde keer zag ik wat er fout was. En het ergste? Ik weet dat ik dit zelfde proces heb doorlopen toen ik het voor het eerst in handen kreeg.
Lang leve proeflezers.

Hoe dan ook, ik heb het idee dat ik vooruit ga.
Maar er blijven rottig foutjes insluipen. (Vooral in blogposts, die ik vaak des avonds schrijf.) Ik wil me alvast verontschuldigen voor elk foutje wat erin sluipt. En als je er ééntje ziet en het aan me doorgeeft zal ik mezelf op mijn kop geven en de fout z.s.m. aanpassen!

Een nieuw blog.
Ik heb dit eerder getypt, in een eerder blog. Maar de andere blogs waren toch niet helemaal wat ik zocht. Het zijn blogs op sites over schrijven en lezen – voornamelijk lezen. Ik weet niet waarom, maar het spreekt me niet zo erg aan om daar te gaan bloggen. Het is iets te weinig mijn eigen site, ofzo…
Ik maak nog wekelijkse posts op Hebban.nl – een nederlandse site voor lezers en schrijvers Linky
Eén van de dingen die ik anders ga doen met deze blog is dat ik dagelijks iets ga posten. Dat is waarschijnlijk in het begin een beetje onwennig, maar ik heb er vertrouwen in dat ik er meer ervaring en meer handigheid in ga krijgen.

Laat ik deze eerste post aangrijpen om wat over mijzelf te vertellen:
Als kind was ik altijd bezig om verhalen te verzinnen. Toen gingen ze nog over mijzelf die in een één of andere magische wereld terecht kwam. Om eerlijk te zijn heb ik geen idee meer wat het precies was. Ik was een prinses en had een paard wat heel snel kon en heel hoog kon springen – dat is het enige dat ik me kan herinneren.
Het was een begin. Toen ik eenmaal goed kon schrijven begon ik verhalen op te schrijven, en met de komst van de computer in ons gezin (Ik voel me opeens heel oud) begon ik dingen te typen. Het grootste deel daarvan is ergens verdwenen in de krochten van één of andere usb-stick en het was ontzettend slecht.
Maar het was een begin.

Nu begint het eindelijk serieus te worden. Ik heb vorig jaar een verhaal voor Fantastels ingestuurd en heb daarmee ongeveer een derde van de deelnemers achter me gelaten (een mooi begin). Ik heb eerder dit jaar een verhaal ingestuurd voor de Paul Harland Prijs en ga binnen twee weken een nieuw fantastels verhaal insturen. (Wacht, twee…2 weken? Ik moet opschieten). Ik denk dat je kunt zeggen dat ik nu serieus bezig ben met schrijven.
Ik ben ook met langere projecten bezig, waar ik waarschijnlijk hier en daar iets over kan zeggen. Nanowrimo is over iets meer dan die twee weken en ik heb er zin in! Ik ben nog druk aan het plotten daarvoor!

Het is ondertussen al laat, dus ik ga het hierbij laten, maar ik ben er morgen weer!