Met Nanowrimo in aankomst leek het mij een goed idee om eens wat aandacht te besteden aan of een verhaal wel of niet volledig geplot moet zijn.
Ik kwam een artikel tegen dat eigenlijk gaat over een methode om te plotten, maar ik haal hem er hier even bij voor een opmerking die erin staat.
De schrijver zegt:
Good fiction doesn’t just happen, it is designed. You can do the design work before or after you write your novel. I’ve done it both ways and I strongly believe that doing it first is quicker and leads to a better result.
Ik ben het niet met hem eens. Nou geeft hij ook toe dat dat best mag en dat je tips moet gebruiken die voor jou handig zijn. (Overigens is het best een nuttige plotmethode waar ik ook ooit weleens een blog over ga schrijven.)
Persoonlijk denk ik dat het per persoon verschilt hoe je het schrijfproces ingaat, zoals alles per persoon verschilt. Een hoop bronnen zijn het met mijn mening eens.
Ik weet niet waar het vandaan komt, maar er bestaat een theorie dat elke schrijver óf een tuinier of een architect is.
Het idee is dat een tuinier wat planten plant en dan als het ware afwacht wat er van komt. Hij kan nog wel bijsnoeien, maar het moet uit zichzelf groeien. Dit komt overeen met het schrijfproces ingaan met een idee, een bepaald beeld van waar je begint en waar je eventueel heen zou gaan. Maar als je gaat schrijven, als het proces zich voltrekt dan zullen sommige van je plotlijnen anders groeien dan je had gedacht.
Een architect moet zijn gebouw tot in alle puntjes uitwerken. Hij maakt een uitgebreid plan en zal dan pas gaan bouwen. En dat gebouw zal er exact zo uitzien als op het plan. De schrijver van het artikel hierboven is duidelijk een architect. Hij gaat zijn schrijfproces in met een uitgewerkt plan van wat hij wil en zal zich aan dat plan houden.
Welke van deze twee beter is? Ik zou het niet weten. Wat voor iemand werkt denk ik.
Als je tuinier bent dan zul je achteraf heel goed moeten opletten dat je geen plotgaten hebt en dat je ook echt naar je einde toewerkt. Je zult veel werk in redigeren moeten stoppen.
Een architect loopt die gevaren niet, maar zal nooit verrast worden door zijn karakters en zijn wereld. Verder kun je soms te ver gaan in je wereld bouwen. Wanneer ben je er dan eindelijk klaar voor?
Kijk hier naar een filmpje van Brandon Sanderson die uitlegt wat de verschillen zijn en wat de valkuilen zijn. Hij vertelt het naar mijn mening wel erg leuk, dus het is het ook zeker waard om wat van die filmpjes te bekijken.
Ik wil tot slot afsluiten met het volgende artikel op Fantasy Faction. De schrijver van dit artikel zegt iets waar ik het hartgrondig mee eens ben:
I come to this conclusion. I can sit and plan for years until writing the story is merely acting as historian with flamboyancy, or I can discover that my rose seeds were actually a rampaging hoard of living ents. Naturally, it is whatever suits your writing methods, and the time you possess, but I find a little of both goes a long way. Plan for years, because it is a satisfying feeling, turning the idea in your mind to a living series of streets and alleyways, every lamp a-flicker with the potential of a story. At the same time, leave room to grow, because when you start writing it will evolve naturally – hopefully anyway – as you’re inspired from reality and muse alike.
I have over 10,000 words of world, and that isn’t even complete, and then I have a huge cast leading me to these places. Rather than architect or gardener, I am tourist. I’ve read the leaflets, I’ve learnt the language, now it’s time to find a guide.
Bovenstaande past wel een beetje bij mij.
Ik begin meestal met een idee. Ik werk wat uit en ga typen. Dan loop ik vast en ga terug naar mijn plotboekje. Dus ik switch tussen tuinieren en architect zijn. Of het werkt? Voor mij wel.
