Alhoewel ik de laatste tijd weer wat actiever ben, ben ik over het algemeen… niet zo actief meer aan het bloggen, of aan het schrijven. Dit komt doordat mijn studie en opleiding een hoop tijd en energie opslokt. Dat is best logisch en een kleine prijs voor het toekomstperspectief waarin ik een baan heb enzo. Je kunt van alleen schrijven erg lastig rondkomen, zeker in de fantasywereld. Verder weet ik niet eens of ik dat zou willen.

Het is maar zeer de vraag of mijn lol in schrijven hetzelfde zou blijven als ik het fulltime zou doen en er veel meer vanaf zou hangen. Maar dat is niet de enige reden waarom ik niet weet of ik schrijven fulltime zou willen doen. Het is namelijk zo dat als ik fulltime zou schrijven dat ik niet meer voor de klas kan en dat zou ik jammer vinden.
Ik kan dus alleen maar concluderen dat ik mijn opleiding graag af wil maken en als dat tijd van mijn schrijfwerk afhaalt then so be it. Het is wellicht wel een keer tijd om eens wat te vertellen over wat ik naast mijn schrijfleven doe. Ik studeer wiskunde, maar ben op dit moment bezig om daarbinnen een opleiding tot docent te volgen. En dat is niet ff iets.

Lesgeven heeft een vrij belangrijke eigenschap gemeen met schrijven: Het lijkt een hel, totdat je het eindelijk goed doet. Dan is het de hel dubbel en dwars waard.
Wat dit voor schrijven betekent laat ik hier even achterwege, dat zal in vorige en komende blogposts nog ruimschoots aan bod moeten komen. Hoe ik dat in het onderwijs ervaar wil ik in deze blogpost uiteen zetten.

Het is zwaar, laat ik daar maar eens mee beginnen. Er bestaan natuurlijke docenten die het gewoon in hun vingers hebben, maar voor velen is het ploeteren voordat ze het kunnen. Zo ook voor mij.
Het gaat dan niet alleen maar om de hoeveelheid werk, als is dat redelijk substantieel. Je moet een les voorbereiden, geven en evalueren. Een lesvoorbereiding kost op het begin echt fors meer tijd dan je denkt en na de les moet je dat hele proces omgekeerd nog een keer door. Is alles gelukt wat je wilde? Wat is er niet gelukt? Moet je dat in de volgende les verwerken of moet je op zoek naar een nieuwe methode om bepaalde stof over te brengen. Wat deed je als docent en welk effect heeft dat op de leerlingen? Die evaluatie is belangrijk voor een opleiding, maar ook in het vervolg van een docentencarrière zal het belangrijk blijven. Maar als je dat allemaal hebt gedaan ben je er nog niet. Je zult toetsen moeten maken, nakijken, weer evalueren. En wat als je leerlingen hebt met een gat in hun kennen/ kunnen? Neem je ze bij je of is het verstandiger om lesmateriaal te schrijven. En dan hebben we het nog niet eens over al het werk eromheen zoals vergaderingen, oudergesprekken, activiteiten etc.
Nee, het gaat niet om de hoeveelheid alleen. Dat kost alleen maar tijd. Het gaat om de energie die het vreet. Al dit werk kost heel veel nadenkkracht, maar de grote energievreter, voor mij, is het lesgeven zelf. Er gebeurt zoveel in zo’n klaslokaal dat ik veel tijd nodig heb om dat te verwerken. Tijd die ik helaas dan niet meer aan schrijven kan besteden.

Waarom doe ik het dan?
Nou, omdat het de hel dubbel en dwars waard is.
Ten eerste wordt het makkelijker. Alles wat ik hierboven heb genoemd is iets wat met ervaring beter wordt. Als je veel lessen hebt voorbereid kun je teruggrijpen op eerdere voorbereidingen en weet je sneller hoe je bepaalde dingen moet uitleggen. Je ziet eerder wat er wel of niet goed gaat en je bent beter in staat om een klas zo te sturen dat zij doen wat jij wilt, in plaats van vice versa.
Maar veel belangrijker is waarom je het doet. Dat is het moment dat leerlingen eindelijk snappen wat je bedoelt, de lol ervan inzien, naar me luisteren en willen doen wat ik van ze vraag. Het is een gevoel wat moeilijk te omschrijven is, maar waarvan ik hoop dat elke docent het kent.

Dus, tja, als mijn schrijven er een beetje onder lijdt… so be it!