Nog zo’n onderwerp waar ik de laatste tijd duidelijk beter in ben geworden. (Als ik mezelf kan beoordelen.)

Ik ben, wat men noemt, licht dyslectisch. En dat heeft me altijd dwarsgezeten in mijn werk. Die spelling heh…
Gelukkig heb ik een in-browser spellingchecker, dus dat pikt een hoop op. Ik leer mezelf aan om als ik woorden fout heb om goed te kijken wat ik fout heb en dat trachten te onthouden. Soms typ ik het hele woord weer opnieuw om het goed in mijn vingers te krijgen.
Bepaalde werkwoorden blijven. De spellingchecker zal dt-fouten niet zo snel uit mijn tekst halen. Maar ook die zie ik vaker en vaker.

Ik merk voornamelijk dat ik steeds bewuster word in mijn typen. Ik let beter op wat ik typ en wat ik hoor te typen. (Zo veranderde ik net ‘wordt’ in ‘word’.) Ik weet namelijk best hoe het moet.
1e persoon enkelvoud – stam
2e/3e persoon enkelvoud – stam+t
verleden tijd – ’t kofschip
sterke werkwoorden – die ken ik redelijk ondertussen
Ik ken de regels. Maar ik moet wel zien dat een werkwoord fout is. En het is voor mij erg lastig om zinnen woord voor woord te lezen.

Zo herlas ik laatst mijn jury-rapport van Fantastels 2013 weer eens. Een jurylid vond een aantal zinnen slordig. Ik las de zinnen, maar kon niet zien wat er mis mee was. Ik keek opnieuw en pas de derde keer zag ik wat er fout was. En het ergste? Ik weet dat ik dit zelfde proces heb doorlopen toen ik het voor het eerst in handen kreeg.
Lang leve proeflezers.

Hoe dan ook, ik heb het idee dat ik vooruit ga.
Maar er blijven rottig foutjes insluipen. (Vooral in blogposts, die ik vaak des avonds schrijf.) Ik wil me alvast verontschuldigen voor elk foutje wat erin sluipt. En als je er ééntje ziet en het aan me doorgeeft zal ik mezelf op mijn kop geven en de fout z.s.m. aanpassen!