Dat gevoel wat je krijgt als je een meeslepend boek leest wat je niet kunt wegleggen. Dat gevoel wat je hebt nadat je een erg goede film hebt gezien. Dat gevoel wat je krijgt als je een videogame speelt die je niet wil loslaten.
Dat gevoel.
Dat gevoel is vreselijk.
Het achtervolgt me, overal waar ik naar toe ga. Het dicteert hoe ik denk, wat ik wil. Het dwingt me elke keer weer om door te lezen, of opnieuw te gamen. Soms dwingt het me soms om een film een paar dagen achter elkaar te gaan kijken.
En het laat me niet los.
Van de week had ik dat met Castlevania. Eigenlijk heb ik het nu nog steeds. Het resultaat, slecht woordenaantal. En ik geef Castlevania in ieder geval gedeeltelijk de schuld.
De enige reden dat ik het een beetje los kan laten is omdat ik het geld voor het 2e spel nog niet heb.
Maar het gevoel is vreselijk.
Ik hoop ooit eens een boek te schrijven wat dat gevoel bij de lezers opwekt. Want ja… eigenlijk is het best een gaaf gevoel. (En een beetje wreed ben ik wel.)