Een aantal dagen geleden las ik een blogpost op boekschrijven.nl over de twee stemmen in je hoofd als het op het creatieve proces aankomt.
Aan de ene kant heb je je creatieve stem die zegt dat je dit toch echt moet doen. Die zegt dat je dat boek moet schrijven.
Aan de andere kant heb je de logische stem, de criticus, die je vertelt dat het geen zin heeft. Die vraagt je dit nou echt de beste manier is om je tijd te besteden. Lees het artikel hier.
Wat later las ik een blogpost van Marcel van Driel, die daarin de zogenaamde ‘Fraudepolitie’ noemt (wat weer door een zangeres, Amanda Palmer, verzonnen is). De Fraudepolitie is de stem die bij je aankomt en je beschuldigd van het feit dat je eigenlijk niet weet waar je mee bezig bent. Het is misschien iets anders dan die criticus die zegt dat je gewoon niet eens moet beginnen, maar het komt dicht in de buurt – en zal waarschijnlijk door hetzelfde (stomme) stukje hersenen gestuurd geworden.
En dan is er ook nog de innerlijke criticus die je op al die taalfoutjes wijst terwijl je bezig bent, die vind dat elke zin perfect moet zijn voordat je doorgaat. Misschien is dat ook wel dezelfde stem, wie weet.

Ik denk dat het bestaan van die stem niet echt te ontkennen valt. Hij bestaat. Misschien neemt hij duizend vormen aan, maar hij bestaat. Wat de psychologie daarachter is? Ik zou het eerlijk gezegd niet precies weten, maar dat is ook niet zo heel erg belangrijk.

Wat ik me afvraag is waarom iemand ooit op het idee is gekomen om naar die pessimist te luisteren. Waarom luister ik ernaar?
Het probleem is is dat deze stem soms gelijk heeft. Soms moet ik mijn studie boven mijn schrijfwerk verkiezen (vrij vaak eigenlijk) omdat mijn studie me meer garantie geeft op inkomen later dan dat boek wat ik nog af moet maken.
Maar kijk uit dat je de stem niet teveel ruimte geeft. Want soms heeft de stem ook ongelijk. Goh, weet je niet waar je mee bezig bent in je boek? Dat hoeft ook helemaal niet! Denk je dat schrijvers zomaar uit het niets komen? Zomaar onder een rots vandaan? Nee. Zij hebben hard moeten werken en veel moeten oefenen. Jij ook. Ik ook. Voordat mijn boek af is zal ik nog een hoop moeten doen, dat is waar. Ik weet soms niet waar ik mee bezig ben, dat is ook waar. Maar dat betekend niet dat ik het daarom maar niet moet doen!

Ik zou luisteren naar die vervelende stem. Ik zou vriendelijk knikken en hier en daar misschien realiseren dat de stem gelijk heeft. Maar bij de meeste dingen moet je daarna gewoon je schouders ophalen.
Ga op zoek naar die andere stem. Ga op zoek naar je muze, die je vertelt dat je dat boek echt wel kunt schrijven. Die je vertelt dat het ok is om hier en daar te struikelen, dat het ok is om niet in één keer perfect te zijn, die je vertelt dat het ok is om zo af en toe je tijd te nemen voor dit project. Want dit is je droom en je hebt het recht om dat na te leven. Of is het misschien iets wat je ergens naast doet? Je hoeft geen bestseller te schrijven om jezelf schrijver te mogen noemen.
Want die muse heeft eigenlijk vaker gelijk dan die criticus, ze is alleen wat schuw en zal niet snel het voortouw nemen. Maar als je haar kunt vinden in jezelf en naar haar leert luisteren dan zul je daar een hoop aan hebben.