Ik heb iets nieuws gedaan in mijn (schrijf)leven. Ik heb een boek van een collega-auteur gelezen voordat het af is. Wolvinnen van Otrostaadt, van Jasper Polane.
Dit is een interessante ervaring in twee aspecten.

Laat ik echter eerst beginnen met het volgende: ik heb het in een ruk uitgelezen. Het heeft me een forse dosis slaaprust gekost omdat ik maar door moest lezen. Op een goede manier. Ik had mijn slaap misschien wel kunnen gebruiken, maar heb geen spijt. Ik denk dat iedere schrijver dit wel bekend voor komt.

Ik vond dit  de beste van Jaspers drie boeken tot nu toe. (Ik reken de Dip&Dap boeken even niet mee, want die heb ik nog niet gelezen. )
Dit boek focust veel meer op de personages als de eerdere delen, wat mij persoonlijk erg aanspreekt. De personages hebben elk hun eigen beweegredenen die hun acties verklaren en je als lezer laat hopen dat Jasper toch nog lief tegen ze is. (Of hij dat is laat ik dan maar even in het midden.)
Als je van de eerste twee delen genoten hebt raad ik je dit boek dubbel en dwars aan.

Ik ben echter geen recensent.
Ik ben lezer en schrijver. En vanuit die twee oogpunten, vanuit die twee aspecten, is proeflezen nog iets heel ergs nieuws.

Als schrijver;

Als ik een eerste versie van  een van mijn manuscripten bekijk wordt ik soms een beetje onzeker. Het is verre van perfect, ik weet dat het vol met fouten staat. De interne criticus komt langs, die mij vertelt dat ik toch echt iets anders moet gaan doen met mijn leven.  Ik luister meestal niet, maar hij blijft zeuren. In de context van motivering… niet zo geweldig.
Maar dan…

Het blijkt dat een van de redenen hiervoor is dat je nooit andermans eerdere versies leest. Je leest alleen maar boeken die al tot in de puntjes zijn verbeterd.
Het was voor mij dat ook een soort… openbaring, zou ik bijna zeggen, om te zien dat ook anderen, schrijvers die al twee hele boeken op hun naam hebben staan en daar goede recensies op krijgen, fouten maken in hun eerdere versies.

Natuurlijk weet je dat de eerste versie niet perfect is. Als dat zo was dan hadden redacteurs geen werk. Ik wist dit voordat ik dit las ook al. Maar soms voelt het niet zo.
Het is goed om er zo af en toe op gewezen te worden dat iedereen een proces heeft.

Als lezer;

Heb je dat wel eens? Dat je een boek leest en je allemaal dingen naar de schrijver denkt. Waarom doe je dit nou? Los je dat zo op? Ik ben het er niet mee eens… WHAT HAVE YOU DONE?
Ik heb dat wel als ik een boek lees. Maar veel met die gedachten kun je meestal niet. Tenzij je proeflezer bent.

Natuurlijk is het dan aan de schrijver om wat met die gedachten te doen.
(En laten we wel wezen, de What have you done? momenten gaat niet veel meer aan gebeuren. Iets dat zoveel effect heeft zit wel op zijn plek.)